Μην μπερδεύεις το αντέχω με το ανέχομαι!!!

 «Ε, άντρας είναι, ας πει και μια κουβέντα παραπάνω», «Παιδί είναι, δεν θα προσβληθώ από αυτά που λέει», «Καμιά φορά πίνει λίγο παραπάνω και κάνει φασαρίες», « Με χτυπάει καμιά φορά, αλλά άντρας μου  είναι, κάνω υπομονή», «Πολλές φορές ο προϊστάμενος μου με προσβάλλει, αλλά δε μιλάω», «Οι γονείς μου δε με ακούνε ποτέ, ακόμη θέλουν να καθορίζουν τη ζωή μου, τι να κάνω; Μεγάλοι άνθρωποι είναι», «Οι φίλοι μου με υποτιμούν καμιά φορά, κανείς όμως δεν είναι τέλειος, εγώ το αντέχω».

Μήπως έχεις λίγο μπερδευτεί; Μήπως έχεις μπλέξει στο μυαλουδάκι σου την έννοια του «αντέχω» με την έννοια του «ανέχομαι»; Μήπως έχεις ωραιοποιήσει καταστάσεις εκμετάλλευσης, ανθρώπινου εξευτελισμού και κακοποίησης, δίνοντάς τους άλλη ονομασία  για να το καταπίνεις πιο εύκολα;

 Αυτό ήταν το όνειρό σου σαν παιδί; Να γίνεις οσιομάρτυρας;

 Όταν κλείνεις τα μάτια πως φαντάζεσαι τη ζωή σου; Με υποτίμηση, μώλωπες, φωνές και προσβολές; Μάλλον όχι. Έτσι όπως την φαντάζεσαι, έτσι και να την φτιάξεις. Στο χέρι σου είναι αρκεί να θέσεις τα όρια σου. Δίκαια και σταθερά.

 Είπαμε αντέχεις πολλά και αυτό είναι αξιέπαινο. Η υπομονή είναι μεγάλη αρετή και το να δίνεις δεύτερες ευκαιρίες στους ανθρώπους είναι σοφό. Η υπερβολή όμως είναι θυματοποίηση. Είναι η  καταστροφή της καθημερινότητας σου.

 Με το να μην αντιδράς σε όσα σε πληγώνουν, σε όσα σε πονάν δεν κάνεις καλό σε κανένα.

 Αρχικά κανένας δε σε γνωρίζει. Δεν ξέρουν τι σου αρέσει και τι όχι. Δεν μπορούν να σε αγαπήσουν γιατί δε σε ξέρουν. Όσοι λένε ότι το κάνουν, αγαπούν αυτό που νομίζουν ότι είσαι κι όχι εσένα.

 Μένεις στάσιμος, δεν εξελίσσεσαι. Όλα όσα προσβλητικά σου επιρρίπτουν, εσύ για να μην αντιδράσεις τα οικειοποιείσαι και φτάνεις σε σημείο να γίνεσαι αυτό που οι άλλοι λεν πως είσαι.

 Εκμηδενίζεις τον εαυτό σου και δίνεις στους άλλους τη δύναμη να ορίζουν τη ζωή σου και την ψυχολογία σου.

 Πονάς το κορμί και την ψυχή σου, τα βουλιάζεις σε παγωμένα πελάγη, για να μη νιώθουν και κλείνεις τα αυτιά σου σε αυτή την φωνή που κράζει «φτάνει, ως εδώ», στη φωνή της ψυχής σου.

 Τι πιστεύεις ότι θα κερδίσεις με όλο αυτό τον παραλογισμό; Την ησυχία σου; Την εκτίμησή τους; Την αγάπη τους; Τι;

 Μάλλον την ξέρεις την απάντηση. Τίποτα από όλα αυτά δεν κερδίζονται με αυτή την παθητική στάση.

 Ούρλιαξε, φώναξε, σπάστα στην τελική, αλλά βρες τι θες. Τι σου αρέσει. Βάλε όρια ακόμη και σε εσένα.  Αγάπα τον εαυτό σου και φέρσου του όπως θα ήθελες να του φερθούν. Μην ανέχεσαι από κανένα να σε υποτιμά. Είσαι αυτό που είσαι και θα γίνεις κάτι πολύ καλύτερο μόλις εσύ το αποφασίσεις.

 Μην μπερδεύεις τη υπομονή με την ανοχή.

 Σε κανένα άνθρωπο δεν αξίζει μια ζωή γεμάτη ανοχή. Κάποια στιγμή θα αντιδράσει η ψυχή σου κι αν προσπαθήσεις να μην την ακούσεις θα αντιδράσει το σώμα σου.

 Μην καταστρέφεις τη ζωή σου. Πάτα γερά στα πόδια σου και πες «φτάνει», «ως εδώ» κι αν φοβάσαι δεν πειράζει. Θάρρος είναι να προχωράς ενώ φοβάσαι. Ζήτα βοήθεια από ειδικούς, φίλους, συγγενείς. Δεν είσαι μόνος. Έχεις εσένα και το Θεό. Είστε ήδη αρκετοί.