Εκτίμησε αυτά που έχεις, πριν να γίνουν αυτά που είχες.

 Συνηθίζουμε, τους πάντες και τα πάντα γύρω μας να τα θεωρούμε δεδομένα. Aυτό μέχρι ενός σημείου, δεν είναι κακό, διότι εξυπηρετεί στο να εξελισσόμαστε και να θέτουμε καινούριους στόχους, να προχωράμε μπροστά.   

 Μέχρι ένα όριο όμως…..

 «Θα πάρω στο τηλέφωνο τη μάνα μου αργότερα, εκεί είναι δε φεύγει, τώρα έχω δουλειά» «Θα βγω άλλη μέρα για καφέ με τους φίλους μου», « Ωχ μωρέ τώρα, ποιος πάει στη γιαγιά επίσκεψη, βαριέμαι», «Σπίτι είναι αυτό που έχουμε; Μια κουτσουλιά είναι», «Δε μου αρέσει η δουλειά μου, θα μπορούσα να κάνω καλύτερα πράγματα», «Ο γιατρός μου είπε να κάνω δίαιτα για την υγεία μου, από Δευτέρα και βλέπουμε», «Τα παιδιά μου θέλουν να παίξουμε, τώρα είμαι κουρασμένος κι αύριο μέρα είναι», «Ζωή είναι αυτή που κάνουμε; Άλλοι ζουν σαν βασιλιάδες», «Άσε με βρε γυναίκα να χαλαρώσω, όλο όρεξη για κουβέντες έχεις». Και άλλα τέτοια πολλά. Που αν κάτσεις και σκεφτείς θα βρεις χιλιάδες λόγους, για τους οποίους δυσανασχετείς, βαριέσαι, τεμπελιάζεις.

 Όλα όμως έχουν σαν βάση, το ότι θεωρείς τα πράγματα και τους ανθρώπους γύρω σου δεδομένα. Πιστεύεις ότι όλοι και όλα θα είναι εκεί, να περιμένουν την αυτού μεγαλειότητα,  την αφεντιά σου, να τα εκτιμήσει. Να αισθανθεί ευλογημένος που τα έχει και να τους δώσει τη δέουσα σημασία.

 Αμ δε!!! Δυστυχώς όλοι έχουμε την τάση να εκτιμάμε μόνο κάτι όταν το χάνουμε. Και σε διαβεβαιώ ότι για πολλά από αυτά που έχεις άλλοι θα έδιναν τα πάντα για να τα αποκτήσουν.

 Αδιαφορείς για τους γονείς και τους πολύ δικούς σου ανθρώπους, τους βάζεις σε δεύτερη μοίρα, σίγουρος για την αγάπη και την υπομονή τους, ξεχνώντας όμως πως δεν θα είναι πάντα εκεί να σε περιμένουν. Δεν σκέφτεσαι καν πόσο θα πονέσεις αν συνειδητοποιήσεις κάποια στιγμή, πόσα ήθελες να πεις και να κάνεις μαζί τους και τελικά δεν το έκανες ποτέ.

 Χλευάζεις τη δουλειά σου, το σπίτι σου, τα όποια αγαθά έχεις, όταν άνεργοι παρακαλούν για ένα ευτελές μεροκάματο, γονείς δεν έχουν χρήματα να ταΐσουν τα παιδιά τους, άνθρωποι σαν εμένα και σαν εσένα αφήνουν την πατρίδα τους και γίνονται μετανάστες για ένα καλύτερο αύριο, ή κοιμούνται σε χαρτόκουτο ζητιανεύοντας για ένα ευρώ.

 Δεν ασχολείσαι με τα παιδιά σου, είσαι κουρασμένος ή προτιμάς να δουλέψεις εκείνη την ώρα  ,κι όταν αργότερα εκείνα μπλέκουν, ή αδιαφορούν για σένα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων απλά μεγαλώνουν και τραβούν το δρόμο τους, μαραζώνεις και λες πως δεν τα χάρηκες. Λυπάμαι αλλά μόνο δεκαοχτώ χρόνια θα τα έχεις κοντά σου το πολύ.

 Δεν εκτιμάς τα όσα κατάφερες, δεν εκτιμάς όσους σε αγαπούν , δεν εκτιμάς την  υγεία σου, όσα σου χαρίστηκαν απλόχερα.

 Αντί να πεις «Δόξα το Θεό» εσύ μιζεριάζεις. Αντί να δώσεις την αγάπη σου και τη φροντίδα σου εσύ αδιαφορείς ή αναβάλεις. Αντί να χαρείς για όσα έχεις εσύ απλά ζητάς κι άλλα.

 Κι όλα αυτά γιατί δεν σκέφτεσαι πως όσα έχεις μπορεί να γίνουν αυτά που είχες.

 Πριν από αυτό κάτσε και σκέψου πως τα χάνεις όλα και ζήσε να σου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να διορθώσεις τα λάθη σου. Ποτέ δεν είναι αργά. Δώσε στους γονείς σου, στο σύζυγο, στα παιδιά σου, στους φίλους σου, στους παππούδες σου , στα αδέρφια σου την αγάπη που τους αξίζει, την παρουσία σου και το ενδιαφέρον σου, σε ένα περιβάλλον αγάπης γεμίζουν οι μπαταρίες κι αν καμιά φορά κάτι σε χαλάει, κάτι σε ενοχλεί,  δώσε τόπο στην οργή, μην κρατάς κακίες. Εσένα βαραίνουν. Από την αγάπη και την αγκαλιά δεν πτώχευσε κανένας. Δως τα απλόχερα.

 Εκτίμησε όλα όσα έχεις, τώρα που τα έχεις, μην περιμένεις να γίνουν παρελθόν, γίνε εσύ η δεύτερη ευκαιρία στη ζωή σου και ζήσε την σαν να μην υπάρχει αύριο .