Το καλό παιδί το έθαψα, μαζί με όσους το σκότωσαν

 Η ζωή περνάει, χάνεται. Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν. Πρόσωπα που αγάπησες σε πλήγωσαν. Άλλοι πέρασαν και ξεχάστηκαν. Κι εσύ εκεί να προσπαθείς να είσαι πάντα το καλό παιδί.

 Αρχικά για τους γονείς σου. Να γίνεις το καλό παιδί για να σε αγαπάνε περισσότερο. Να υλοποιήσεις εσύ τα όνειρά τους και τα απωθημένα τους  για να ακούσεις ένα μπράβο. Να βάλεις στην άκρη τα δικά σου θέλω και όνειρα για να γίνεις αποδεκτός. Λες και δεν έχεις εσύ ψυχή μέσα σου, μόνο κάτι σκοινιά μαριονέτας για να μπορούν να σε καθοδηγούν οι άλλοι.  Λες κι η ζωή δεν είναι δική σου κι ο εαυτός σου θαρρείς και δεν ανήκει σε εσένα. Κι όσο λες ναι κι όσο σκύβεις το κεφάλι, διψασμένος για τη σιγουριά της αγκαλιάς τους, τόσο βγαίνει ο Χίτλερ από μέσα τους και τόσο περισσότερα ζητάνε.

 Μετά στο σχολείο. Να είσαι το καλό παιδί μην σε κακό χαρακτηρίσουν  οι δάσκαλοι και οι καθηγητές , που λίγοι δυστυχώς από αυτούς αξίζουν τον τίτλο του εκπαιδευτικού και σου κόψουν βαθμούς, καθότι έχουν την εξουσία στα χέρια τους και νομίζουν ότι μπορούν να ορίζουν ανθρώπινες ζωές. Και πάλι κάτω το κεφάλι. Γιατί εσύ δεν είσαι παιδί. Δεν χρειάζεσαι το παιχνίδι, την ανεμελιά. Είσαι ένα καλοκουρδισμένο ρομποτάκι, το οποίο θα λάβει στείρα  γνώση και όλη του η ζωή θα κρεμαστεί από τις εξετάσεις και από τους βαθμούς και από τις πανελλήνιες. Όχι, δεν μας νοιάζει αν παθαίνεις κατάθλιψη.  Τι κι αν αυτό έχει οδηγήσει άπειρα ευαίσθητα πλάσματα στην αυτοκτονία; Εσύ πρέπει να είσαι το καλό παιδί.

 Αργότερα στις σχέσεις σου, στη δουλειά σου, στις παρέες σου. Όλοι να σε πατάνε, όλοι να θέλουν μόνο να κερδίσουν από σένα κάτι. Να τους εξυπηρετείς, να τους υπηρετείς, να γίνεσαι βράχος να τους στηρίξεις, πλάτη να ανέβουν, να σου παίρνουν, να σου ρουφάνε τη ζωή χωρίς να δίνουν κάτι κι εσύ εκεί να το επιτρέπεις, να το προκαλείς , να το δέχεσαι μην τυχόν και κάποιος από αυτούς  θεωρήσει ότι δεν είσαι καλό παιδί και φύγει.

 Ρε πάμε καλά; Καταλαβαίνεις τι κάνεις στον εαυτό σου; Καταλαβαίνεις ότι από εσένα και την ανασφάλειά σου ξεκινάει και οι άλλοι απλώς το απολαμβάνουν; Δε νιώθεις τα μηνίγγια σου ώρες ώρες να βαράνε; Δεν ακούς τη φωνή που ουρλιάζει μέσα σου «φτάνει πια»; Δεν θέλεις επιτέλους να ζήσεις τη δική σου ζωή κι όχι μία συνυφασμένη με τις επιβολές των άλλων; Δε βαρέθηκες ακόμη να δίνεις χωρίς να παίρνεις; Δεν έχουν παραβιαστεί – βιαστεί ακόμη τα όριά σου; Πόση ζωή νομίζεις ότι έχεις ακόμη  για να θυσιάσεις;

Ας φύγουν όλοι από δίπλα σου, αν είναι να τους ενοχλεί το ότι θα πάψεις να είσαι θύμα. Μη μασάς. Θα βρεθούν αυτοί που θα γουστάρουν αυτό που πραγματικά είσαι. Ζήσε για σένα. Κάνε τα δικά σου λάθη. Πάρε τις αποφάσεις που βολεύουν εσένα.

 Βγάλε από πάνω σου την ταμπέλα του καλού παιδιού και θάψ’ την. Αγάπησε τον εαυτό σου όπως ακριβώς είναι.

 Ζήσε ζήσε ζήσε. Τώρα δε ζεις, παρά μόνο για τους άλλους.

 Αναλογίσου μόνο πόσο έχεις πονέσει, πόσο κλάμα βουβό έχεις ρίξει, πόσο χαμηλά έχεις συρθεί.  Θυμήσου πόσες φορές έκανες τον χαζό. Πόσο πολύ έχεις κουραστεί και πόσο άδικο για σένα είναι.

 Και στην τελική ας γίνεις το κακό παιδί. Δεν πειράζει. Άλλωστε τα καλά παιδιά πάνε στον παράδεισο και τα κακά παντού.