Ζωή με μέλι

  Ακούω καθημερινά, νέους ανθρώπους, όχι απαραίτητα ηλικιακά, γεμάτους ουσία, ομορφιά, γεμάτους ενδιαφέρον, γοητεία, χαρίσματα να αναρωτιούνται «Τι να κάνω για να της αρέσω;», «Τι να αλλάξω να με προσέξει;», «Μήπως φταίει η εμφάνισή μου και δε με θέλει;», «Θα έκανα τα πάντα για να μπω στην παρέα τους», «Προσπαθώ να της μοιάσω για να με συμπαθήσει» «Πρέπει να αλλάξω στιλ για να είμαι μέσα στη μόδα» και άλλες παρόμοιες απορίες- σκέψεις   που με αναγκάζουν   με τη σειρά μου να ρωτήσω , γιατί πρέπει να στριμώξεις την προσωπικότητα σου, το είναι σου και την ψυχούλα σου για να χωρέσεις κάπου; Γιατί πρέπει να αλλοιώσεις την προσωπικότητα σου για να ταιριάξεις κάπου; Γιατί στο τέλος τέλος πρέπει να ξεριζώσεις το δέρμα σου και να φορέσεις μια μάσκα για να ενταχθείς κάπου;   Τι συμβαίνει με την αυτοεκτίμηση σου; Έχεις καταλάβει ποιος είσαι και τι αξίζεις; Μήπως βρε πουλί μου έχεις βάλει σε θρόνο κάποιους ανθρώπους- καταστάσεις   και αποκλειστικός σου στόχος έγινε το προσκύνημα τους;  

«Δεν αντέχω αυτή τη ζωή», «Ο γάμος μου με κούρασε», «Δεν είναι ζωή αυτή που κάνω», «Μπούχτισα να κάνω αυτή τη δουλειά», «Δεν είναι φίλοι αυτοί που έχω γύρω μου», «Πρέπει να αλλάξει η ζωή μου», «Θέλω να αλλάξει ο τρόπος που μου φέρονται οι άλλοι».   Δεν σου αρέσει η καθημερινότητα σου. Ξυπνάς το πρωί και δε βρίσκεις νόημα στο να σηκωθείς από το κρεβάτι. Όλα μοιάζουν ανούσια. Ανάξια λόγου. Όλα είναι μαύρα κι εσύ στη μέση ανικανοποίητος από τη δουλειά σου, από τη ζωή σου , από τους γύρω σου.   Τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Έχεις ξεχάσει να χαμογελάς. Όλα σου φταίνε. Όλα σε δυσκολεύουν. Όλα θέλεις να τα αλλάξεις. Όλα να τα πετάξεις. Να κάνεις ένα σάλτο και να βρεθείς σε άλλη διάσταση, σε άλλο πλανήτη, σε παράλληλο σύμπαν. Να μη σκέφτεσαι τίποτα, να μην πονάς για τίποτα, να μη σε νοιάζει τίποτα. Να είσαι ελεύθερος.   Σε ρωτούν όλοι «τι σου συμβαίνει;» και εσύ δεν ξέρεις να απαντήσεις. Κάτι φταίει, κάτι παρακαλάς να αλλάξει, κάτι καινούριο να έρθει, μα αν σε ρωτήσουν τι είναι α