Ζωή με μέλι

«Είμαι λίγος», «Δεν έχω το απαραίτητο επίπεδο», «Είμαι άσχημος», «Δεν θα μπορέσω ποτέ να πω τη γνώμη μου μπροστά σε κόσμο», «Σιγά μην τα καταφέρω ποτέ», «Μεγάλωσα πλέον για να το κάνω αυτό», «Δεν θα τα καταφέρω μόνη μου», «Ποιος θα γυρίσει να με κοιτάξει εμένα;»   Σου θυμίζει κάτι; Ίσως να τα σκέφτεσαι κι εσύ τα παραπάνω. Ίσως να τα ακούς από τους αγαπημένους σου. Ίσως να έχεις εγκλωβίσει τις δραστηριότητες σου σε πλαίσια «ασφαλείας», μην τυχόν και κάνεις ένα βήμα μπροστά.   «Άσε μωρέ, καλύτερα στη σιγουριά της δυστυχίας, παρά στην αβεβαιότητα της ευτυχίας».   Αλήθεια τώρα έτσι σκέφτεσαι;   Μην απαντήσεις σε εμένα. Στον εαυτό σου θα ήθελα να απαντήσεις.   Για κάνε μια ανασκόπηση της ζωής σου και θυμήσου, πόσες φορές δεν τόλμησες πράγματα;   Θυμήσου πόσες φορές κώλωσες να δοκιμάσεις κάτι καινούριο, παρόλο που η ψυχούλα σου πετάριζε στην ιδέα; Πόσες φορές δεν παραχώρησες σε τρίτους θέσεις, έρωτες, ευκαιρίες, προβολή, από δειλία να τα διεκδικήσεις; Πόσες φορές όλα μέσα σο

  Υποχρεώσεις, δουλειά, λογαριασμοί, άγχη,   απογοητεύσεις, αναποδιές, κρίση, προβλήματα, τρέξιμο, γκρίνια. Η μια μέρα πιο δύσκολη από την άλλη και μέσα σε όλα αυτά εσύ. Να σε παίρνει και να σε σηκώνει η δίνη της καθημερινότητας και εκεί που πας να ξαποστάσεις, έρχεται   και σκάει σαν πύραυλος το αντίο κάποιου.   Και δωσ του   και σε παίρνει από κάτω. «Μα τι του έκανα;», «Τι ζήτησε και δεν το έδωσα;» , «Δεν έπρεπε να είμαι τόσο χαλαρός μαζί του, ορίστε τώρα εξαφανίστηκε», «Έπρεπε να προσποιούμαι κάτι   διαφορετικό, τότε δε θα έφευγε από τη ζωή μου»   Πάμε καλά; Για να συνέλθουμε λίγο. Αρχικά ποιος είναι αυτός για τον οποίο θα προσαρμόσεις τον εαυτό σου;     Γιατί να το κάνεις; Και τι έγινε που έφυγε; Ήταν ποτέ εκεί; Μήπως ήθελε κάτι άλλο από αυτό που είσαι; Μήπως στο καλό και να μας γράφει στην τελική;   Είσαι αυτό που είσαι. Να σε αγαπούν και να σε δέχονται όπως είσαι. Δε λέω να μην εξελίσσεσαι, ούτε να μην βελτιώνεσαι. Μην φτάσουμε και στο άλλο άκρο. Αλλά αυτό το γνήσι

  Κρυώνεις. Χιόνισε παντού, έκλεισαν οι δρόμοι, το σπίτι σου πάγωσε, έβγαλες από την ντουλάπα παλτό και γάντια και ανεβάζεις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να δηλώσεις πως σε άγγιξαν κι εσένα τα καιρικά φαινόμενα.   Για τα άλλα όμως, το ίδιο ακραία, το ίδιο παγερά φαινόμενα ούτε λέξη.   Ξέρεις για ποια λέω. Γι’ αυτά που σιγά σιγά πάγωσαν την ψυχή σου, άδειασαν το μυαλό σου, στέγνωσαν την καρδιά σου. Γι’ αυτά που βρίσκονται στο βλέμμα το αυστηρό, το επικριτικό, το απηυδισμένο   το οποίο δεν χρειάστηκε να το προβάρεις, βγαίνει φυσικά πλέον. Αβίαστα και το στηρίζεις και με σθένος. Γι’ αυτά που σε απομάκρυναν από την ανθρωπιά σου, από την ευσπλαχνία σου, από την αγνή παιδικότητά σου. Από αυτά που σε κάνουν να απέχεις έτη φωτός πλέον από εκείνο το γλυκό πλάσμα που γελούσε με την καρδιά του δυνατά, μέχρι δακρύων. Από εκείνο το ξένοιαστο πουλάκι που τιτίβιζε όλη μέρα χαρωπά.   Αλήθεια πόσα σ’ αγαπώ έχεις πει τελευταία και τα εννοείς; Πόσα συγγνώμη; Πόσα μου λείπ