Μη μετανιώνεις για όσα σωστά έδωσες, σε λάθος ανθρώπους. Ήταν το περίσσευμά σου
Μετανιώνεις, θυμώνεις, βρίζεις, κλαις, χτυπιέσαι. Ορκίζεσαι ότι ποτέ πια δε θα πιαστείς κορόιδο. Ποτέ πια δεν θα δώσεις τα πάντα στον λάθος άνθρωπο. Φωνάζει η ψυχούλα μέσα σου πως αδειάζει, πονάει και την πιάνει το παράπονο. Γιατί για άλλη μια φορά, εσύ ήσουν εκεί. Γεμάτος από όνειρα κι ελπίδες και πόνταρες σε ένα φίλο, σε μία σχέση, σε μια δουλειά, σε ένα όνειρο. Και πάλι προδόθηκες. Πάλι πληγώθηκες. Πάλι έμεινες στον άσσο. Μόνο εσύ έδωσες. Μόνο εσύ πόνεσες. Μόνο εσύ πόνταρες. Και τώρα τι; Μήπως φοβάσαι ότι φτώχυνες; Ότι άδειασες; Ότι δεν έχεις άλλο πια να δώσεις; Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί. Μην ανησυχείς καθόλου. Όσο δίνεις τόσο θα έχεις σε αυτή την περίπτωση. Για σκέψου το λίγο καλύτερα. Αν δεν είχες περίσσευμα τι θα είχες δώσει; Πώς να δώσεις από αυτό που δεν έχεις; Αν δεν ήταν γεμάτη η ψυχή σου πως ακριβώς θα μπορούσε να δοθεί; Δες το σαν ευκαιρία να ξεφορτώσεις από το πλεόνασμα που σε βαραίνει. Όταν έχεις πολύ αγάπη, πολύ στοργή,