Μη μετανιώνεις για όσα σωστά έδωσες, σε λάθος ανθρώπους. Ήταν το περίσσευμά σου

 Μετανιώνεις, θυμώνεις, βρίζεις, κλαις, χτυπιέσαι. Ορκίζεσαι ότι ποτέ πια δε θα πιαστείς κορόιδο. Ποτέ πια δεν θα δώσεις τα πάντα στον λάθος άνθρωπο. Φωνάζει η ψυχούλα μέσα σου πως αδειάζει, πονάει και την πιάνει το παράπονο.

Γιατί για άλλη μια φορά, εσύ ήσουν εκεί. Γεμάτος από όνειρα κι ελπίδες και πόνταρες σε ένα φίλο, σε μία σχέση, σε μια δουλειά, σε ένα όνειρο.

Και πάλι προδόθηκες. Πάλι πληγώθηκες. Πάλι έμεινες στον άσσο. Μόνο εσύ έδωσες. Μόνο εσύ πόνεσες. Μόνο εσύ πόνταρες.

Και τώρα τι;

Μήπως φοβάσαι ότι φτώχυνες; Ότι άδειασες; Ότι δεν έχεις άλλο πια να δώσεις;

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί. Μην ανησυχείς καθόλου. Όσο δίνεις τόσο θα έχεις σε αυτή την περίπτωση.

Για σκέψου το λίγο καλύτερα. Αν δεν είχες περίσσευμα τι θα είχες δώσει; Πώς να δώσεις από αυτό που δεν έχεις; Αν δεν ήταν γεμάτη η ψυχή σου πως ακριβώς θα μπορούσε να δοθεί;

Δες το σαν ευκαιρία να ξεφορτώσεις από το πλεόνασμα που σε βαραίνει. Όταν έχεις πολύ αγάπη, πολύ στοργή, πολύ αφοσίωση μέσα σου, πολύ όρεξη, αυτό λειτουργεί σαν καζάνι που βράζει. Θέλει να ξεχυθεί σαν λάβα και να κάψει γλυκά ότι βρεθεί στο πέρασμά του.

Σκέψου τον εαυτό σου σαν επαναστάτη χωρίς αιτία.

Έδωσες και δεν πήρες. Ε και; Άλλωστε ότι δίνεις παίρνεις σε αυτή τη ζωή. Ίσως όχι από εκεί που εσύ έδωσες, αλλά από κάπου που δεν περιμένεις να πάρεις.

Δεν ξεμένεις πουλί μου από πάθος αν το έχεις μέσα σου. Αυτό αναγεννάτε σε κάθε σου ανάσα. Θεριεύει κάθε φορά που βρίσκει αιτία και σκοπό. Γίνεται πιο μεγάλο, πιο δυνατό, πιο καυτό, πιο ουσιαστικό.

Μην μετανιώνεις ποτέ για όσα έχεις δώσει. Εσύ ήσουν αυτός που είχε και έδωσε. Οι κενοί άνθρωποι δεν έχουν να δώσουν. Εσύ έστειλες στο σύμπαν το σήμα σου. Εκεί που θα χρειαστείς, εκεί είναι που θα σου δώσουν κι εσένα.

Περίσσευμα ήταν και δεν το κλαίμε. Ακόμη κι αν δε το άξιζαν ή δεν το εκτίμησαν εσύ ήσουν αυτό που είχε να δώσει. Αυτούς που δεν έχουν να λυπάσαι.