Ζωή με μέλι

Δε σου αρέσει η δουλεία σου. Σε ενοχλεί η οικογένειά σου. Ο σύντροφός σου δε σου δίνει όσα εσύ ονειρεύτηκες. Τους φίλους σου δεν τους εμπιστεύεσαι εδώ και καιρό. Είναι εκεί για να λέμε ότι έχουμε παρέα. Δε νοιώθεις ότι χωράς στα παπούτσια σου. Μοιάζουν ξένα. Μικρότερο το νούμερο και σε πληγώνει. Ώρες ώρες νοιώθεις ολομόναχος. Η καθημερινότητα γίνεται δυσβάσταχτη. Όλα φαντάζουν μάταια. Τίποτα δεν αγγίζει τα θέλω σου. Τίποτα δεν ομορφαίνει τον κόσμο σου. Δεν βρίσκεις λόγους να σηκωθείς από το κρεββάτι το πρωί. Και βουλιάζεις. Και χάνεσαι. Και βαρυγκωμάς. Έτσι θα είναι η ζωή μου; Αυτό θα ναι από δω και πέρα;  Και τι κάνεις εσύ για όλα αυτά; Άσε τους άλλους. Εσύ και μόνο εσύ τι κάνεις; Κανέναν δεν μπορείς να αλλάξεις. Μόνο τον εαυτό σου. Κουνήσου. Ξύπνα. Μετακινήσου. Άλλαξε ότι μπορείς. Βελτίωσε τη ζωή σου. Γιατί μένεις στατικός; Δεν είσαι δέντρο. Αν θέλεις να βρεις άλλη δουλειά στείλε βιογραφικά. Κάνε επιμορφωτικά σεμινάρια. Διεκδίκησε κάτι παραπάνω. Αν δεν τα καταφέρεις θα ξέρεις ότι πρ

Ονειρεύεσαι με τα μάτια ανοιχτά. Χτίζεις παλάτια, ερωτεύεσαι, ξεπερνάς, προσπερνάς, χαμογελάς, κατακτάς. Σπουδάζεις , εμπιστεύεσαι , ταξιδεύεις, χωρίζεις, ζεις, επαναστατείς, διεκδικείς, δικαιώνεσαι. Επιτυγχάνεις όλους τους στόχους σου. Ζεις ευτυχισμένος. Για μερικά δευτερόλεπτα τα θέλω σου πήραν σώμα, οστά, σάρκα και ψυχή. Βάφτηκαν με έντονα χρώματα. Αυτά του πάθους. Του ίδιου πάθους με το οποίο τα ποθείς. Για λίγα δευτερόλεπτα μόνο.  Κράτησε τόσο όσο άφησες τον εαυτό σου να απολαύσει το όνειρο. Μόνο λίγα δευτερόλεπτα. Μετά έσκυψες πάλι το κεφάλι και σου έβαλες φρένο. Μην ποθείς. Μην επιθυμείς. Μην ονειρεύεσαι. Τίποτα δεν μπορείς να επιτύχεις. Έτσι λες ξανά και ξανά στον εαυτό σου. Το ίδιο μαστίγωμα κάθε φορά που τολμάς να επιθυμείς. Μείνε στη γη και μην τολμήσεις να θελήσεις να πετάξεις. Μείνε στάσιμος κι ας φτερουγίζει η καρδιά αναζητώντας το δρόμο της. Στυλώνεις τα πόδια με δύναμη στη γη, μην και κάνουν ένα βήμα. Κι όλο αυτό από φόβο. Δε σ’ αφήσαν ίσως ποτέ

   Προσπαθείς, θυμώνεις, νευριάζεις, εξηγείς, απαιτείς, μουτρώνεις, πληγώνεσαι, παλεύεις, πεισμώνεις, μηχανεύεσαι, συζητάς, κλαις, πληγώνεσαι ξανά, απελπίζεσαι, στεναχωριέσαι, πέφτεις .   Χίλιους τρόπους έχεις δοκιμάσει να αλλάξεις τους φίλους σου, τους γονείς σου, τον σύντροφό σου. Κάθε μέρα και μία ακόμη χαμένη μάχη. Και πάλι μαζεύεις τα κομμάτια σου, σηκώνεσαι, σφίγγεις τις γροθιές και ξανά ρίχνεσαι στη μάχη με όσες δυνάμεις κατάφερες να σου μείνουν. Όλες οι προσπάθειές σου όμως βρίσκουν τοίχο.   Και ανασυντάσσεσαι. Και το συζητάς. Ζητάς γνώμες, συμβουλές και βοήθεια. Παλεύεις με νύχια και με δόντια, λες και όλη σου η ζωή κρέμεται από την αλλαγή του άλλου.   «Αν σταματήσει να βλέπει τα πράγματα έτσι θα είναι καλύτερα», «Αν δεν αντιδρά έτσι θα είμαι ευτυχισμένος» «Αν σταματήσει να κάνει αυτό, η ζωή μου θα αλλάξει» «Το έχω πει τόσες φορές, γιατί δεν καταλαβαίνει να το αλλάξει;», «Αν θα έκανε αυτό, όλα θα ήταν καλύτερα»   Και περνάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και εσύ εκεί