Μοναξιά μου. Φίλη μου, γιατρέ και εφιάλτη μου.
Ξυπνάς κουρασμένος, ήθελες λίγο ακόμη αγκαλιά με το πάπλωμα, λίγο ακόμη χρόνο με τα όνειρά σου, εκεί που η ευτυχία σου είναι διάχυτη. Στα γρήγορα πίνεις ένα καφέ, κάνεις δυο τσιγάρα. Φοράς ότι βρεις μπροστά σου, κοιτιέσαι φευγαλέα στον καθρέφτη, σαν να πρόκειται για κάποιον άγνωστο που σου έκοψε το δρόμο και τρέχεις να προλάβεις να χτυπήσεις κάρτα στη δουλειά. Εκεί θα πείτε δυο τρεις κουβέντες τυπικές, χωρίς ουσία και νόημα , κουβέντες που το επόμενο λεπτό τις έχεις ξεχάσει γιατί καμιά τους δεν κατάφερε να σε αγγίξει και ανυπομονείς να έρθει η ώρα να σχολάσεις, να πας σπίτι σου, στο βασίλειό σου, να κάνεις παρέα με τη μοναξιά σου. Να βυθιστείς στην θλίψη σου, όπως βυθίζεσαι στον αγαπημένο σου καναπέ. Στο ενδιάμεσο θα πληρώσεις κανένα λογαριασμό, θα κάνεις κάποια ψώνια από το σούπερ, θα δεις κάποιο φίλο και μετά τι; Και μετά τίποτα; Θα βάλεις τα κλειδιά στην πόρτα, κι όπως τα γυρίζεις νιώθεις ότι μπαίνεις στη φυλακή σου. Θα μπεις στο ίντερνετ να χαζολογήσεις και ν