Ζωή με μέλι

Καθημερινά κρίνουμε ή πιο σωστά κατακρίνουμε τα κακώς κείμενα γύρω μας. Πόλεμοι, αδικίες, δολοφονίες, μαζικές εκτελέσεις με μολυσμένα τρόφιμα και φάρμακα. Σχέδια εξόντωσης των Μεγάλων, καπιταλισμός και λαϊκισμός. Ξενοφοβία, κακοποίηση παιδιών, ηλικιωμένων, ανθρώπων με ιδιαίτερες ευαισθησίες και ανάγκες , ζώων. Καταπατήσεις σε περιουσίες, κλεψιές, απάτες, αυτοκτονίες. Θλίψη, μαυρίλα, πόνος, οργή.   Γύρω μας ένα μπάχαλο. Φοβάσαι να κυκλοφορήσεις. Δεν εμπιστεύεσαι πλέον κανένα.   Θεωρείς ότι δεν αξίζει κανένας το χαμόγελό σου και το αφαιρείς κι από εσένα τελικά.   Η τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης   σε βομβαρδίζουν καθημερινά με ότι πιο μαύρο, στενάχωρο κι τρομακτικό συμβαίνει γύρω μας, χωρίς να είναι πάντα αντικειμενική.   Όλοι, μιλούν για τη μαυρίλα που τους περιβάλει, για τη μιζέρια, για προβλήματα,   ξεχνώντας να σου πουν ότι   πηγάζουν κυρίως από μέσα τους .   Οι άνθρωποι έγιναν σκυθρωποί και δεν διστάζουν πια να πατήσουν επί πτωμάτων προκειμένου να επιβιώσο

Μπαράκια, ταβέρνες, στημένες πόζες, καφετέριες, γρήγορα σνακ, ένα τσιγάρο στα όρθια και πάλι από την αρχή.   Ανούσιες συζητήσεις, στραβά χαμόγελα, γκρίνια, μιζέρια, προβλήματα, αφραγκίες, φοβίες, ίντερνετ, selfies και ψεύτικα χαμόγελα. Αυτές είναι πλέον οι ανησυχίες σου.   Κι εσύ αδειάζεις. Χάνεις ενέργεια. Βαριέσαι, στεναχωριέσαι, πονάς, πλήττεις, αδιαφορείς , νιώθεις κενός.   Η δουλειά σε ζορίζει. Οι φίλοι σου χάνονται και χάνεσαι κι εσύ. Η καθημερινότητα σε ρουφά και σε απομυζεί.     Η τηλεόραση σε γεμίζει άγχος και φοβίες. Η κούραση έχει νεκρώσει το κορμί σου και οι μπαταρίες σου είναι πλέον εντελώς άδειες. Μα καμιά προσπάθεια να τις γεμίσεις. «Άς το για αύριο» μωρέ λες και συνεχίζεις να βουλιάζεις στο βούρκο της κατήφειας.   Όταν θα μου περισσέψουν λεφτά θα πάω εκδρομή. Θα πάρω καινούρια ρούχα. Θα πάω στα μπουζούκια. Φρούδες υποσχέσεις στον εαυτό σου, λες και μπορείς να τον κοροϊδέψεις κι αυτόν, πως κάπως έτσι   θα νοιώσεις καλύτερα.   Το χαμόγελο σβήνει από τα