Την παγωμένη ψυχή να φοβάσαι, όχι τα μείον στο θερμόμετρο, αυτά με μια κουβέρτα παραπάνω παλεύονται
Κρυώνεις. Χιόνισε
παντού, έκλεισαν οι δρόμοι, το σπίτι σου πάγωσε, έβγαλες από την ντουλάπα παλτό
και γάντια και ανεβάζεις φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να
δηλώσεις πως σε άγγιξαν κι εσένα τα καιρικά φαινόμενα.
Για τα άλλα όμως, το
ίδιο ακραία, το ίδιο παγερά φαινόμενα ούτε λέξη.
Ξέρεις για ποια λέω.
Γι’ αυτά που σιγά σιγά πάγωσαν την ψυχή σου, άδειασαν το μυαλό σου, στέγνωσαν
την καρδιά σου. Γι’ αυτά που βρίσκονται στο βλέμμα το αυστηρό, το επικριτικό,
το απηυδισμένο το οποίο δεν χρειάστηκε
να το προβάρεις, βγαίνει φυσικά πλέον. Αβίαστα και το στηρίζεις και με σθένος.
Γι’ αυτά που σε απομάκρυναν από την ανθρωπιά σου, από την ευσπλαχνία σου, από
την αγνή παιδικότητά σου. Από αυτά που σε κάνουν να απέχεις έτη φωτός πλέον από
εκείνο το γλυκό πλάσμα που γελούσε με την καρδιά του δυνατά, μέχρι δακρύων. Από
εκείνο το ξένοιαστο πουλάκι που τιτίβιζε όλη μέρα χαρωπά.
Αλήθεια πόσα σ’ αγαπώ
έχεις πει τελευταία και τα εννοείς; Πόσα συγγνώμη; Πόσα μου λείπεις, σε
σκέφτομαι; Πόσες φορές επισκέφτηκες αυτούς που σε χρειάζονται; Πόσους έχεις
βοηθήσει τελευταία με το περίσσευμά σου ; Πότε ήταν η τελευταία φορά που άφησες
λίγο νερό σε ένα μπολάκι για τα αδέσποτα; Θυμάσαι πρόσφατα να λες συγγνώμη σε
κάποιον που πλήγωσες και να το εννοείς; Να θες να αλλάξεις δηλαδή για να μην
τον ξανά πληγώσεις. Θυμάσαι να ακούς με πραγματική προσοχή τους φίλους σου όταν
σου λένε τα προβλήματά τους; Οι καλημέρες που λες μήπως άρχισαν να είναι
τυπικές κι όχι πλέον ευχή; Μήπως τελευταία έχεις αρχίσει να αδιαφορείς για
όλους και για όλα και έχεις ως επίκεντρο τη δουλειά, το φαίνεσθαι και το χρήμα
που δεν υπάρχει;
Ξέρω πουλί μου έχεις τα
δικά σου τα προβλήματα. Το καθημερινό άγχος σε έχει γονατίσει. Το τρέξιμο να τα
προλάβεις όλα πλέον σε έχει κουράσει. Ίσως και να μεταθέτεις κάποια πράγματα
για άλλη φορά. Η ζωή σου θα πεις δεν
είναι ρόδινη, έχεις άπειρα πράγματα στο μυαλό σου και δεν μπορείς και να τα
βάλεις και σε μία τάξη. Έχεις καταλάβει όμως ότι σιγά σιγά έχει αρχίσει η
καρδιά σου να παγώνει; Μήπως αν κάτσεις
ένα λεπτό να σκεφτείς καθαρά, θα καταλάβεις πως δίνεις αξία σε λάθος
πράγματα; Μήπως από όλα τα προβλήματά
σου, είναι λίγα αυτά τα οποία θα πρέπει πραγματικά να σε απασχολούν;
Άμυνα θα μου πεις
γιατί κάθε μέρα σε πληγώνουν κι εσένα. Κάπως πρέπει κι εσύ να αμυνθείς στη
σκληρότητα του κόσμου. Ο δυνατός επιβιώνει θα μου πεις. Κολοκύθια τούμπανα θα
σου πω εγώ. Άλλαξε τον κόσμο, αλλάζοντας πρώτα εσένα. Γίνε εσύ το παράδειγμα
προς μίμηση.
Δυνατός είναι όποιος
αγαπάει, όποιος συγχωρεί, όποιος μπορεί να βοηθήσει με όποιον τρόπο έχει. Αυτός
είναι δυνατός. Αυτός έχει αποθέματα. Δεν τον πήρε φαλάγγι η μιζέρια και η
απαισιοδοξία. Δεν έσκυψε το κεφάλι στους δύσκολους καιρούς. Και όσο μοιράζει
συναισθήματα, τόσο γεμίζει η ψυχή του, τόσο περισσότερο το κουράγιο του, τόσο
πιο αισιόδοξα ατενίζει το μέλλον του .
Η ζωή είναι μικρή.
Μην μεταθέτεις για αύριο ότι μπορείς να κάνεις σήμερα. Πες όσα σε βαραίνουν,
μην φοβηθείς να εκθέσεις την ψυχή σου. Ασπίδα θα γίνει η αλήθεια της και το χαμόγελό
σου θα μεταμορφωθεί σε αληθινό ως δια μαγείας.
Γιατί σήμερα είναι βεβιασμένο. Βγαίνει με ζόρι και δεν είναι από
καρδιάς.
Αγκάλιασε όσους
αγαπάς. Μην το αφήνεις για αύριο. Η αγκαλιά είναι βάλσαμο για τις ψυχές και
ισχυρό αντιβιοτικό για την υγεία μας. Βρες το παιδί που κρύβεις μέσα σου,
εκείνο θα σου δείξει το πώς μπορείς αυτό να το πετύχεις. Μην αφήνεις την καρδιά
σου να πετρώσει. Θα είσαι ζωντανός νεκρός τότε.
Η καρδιά σου έχει
δύναμη να σε κάνει να πετάξεις. Μην κατεβάζεις το γενικό της .
Να σε τρομάζει το
κρύο της καρδιάς, όχι αυτό της κακοκαιρίας καρδιά μου.
