Όπου δε χωράς, φεύγεις, δε στριμώχνεσαι
Ακούω καθημερινά,
νέους ανθρώπους, όχι απαραίτητα ηλικιακά, γεμάτους ουσία, ομορφιά, γεμάτους ενδιαφέρον,
γοητεία, χαρίσματα να αναρωτιούνται «Τι να κάνω για να της αρέσω;», «Τι να
αλλάξω να με προσέξει;», «Μήπως φταίει η εμφάνισή μου και δε με θέλει;», «Θα
έκανα τα πάντα για να μπω στην παρέα τους», «Προσπαθώ να της μοιάσω για να με
συμπαθήσει» «Πρέπει να αλλάξω στιλ για να είμαι μέσα στη μόδα» και άλλες παρόμοιες
απορίες- σκέψεις που με αναγκάζουν με τη σειρά μου να ρωτήσω , γιατί πρέπει να
στριμώξεις την προσωπικότητα σου, το είναι σου και την ψυχούλα σου για να
χωρέσεις κάπου; Γιατί πρέπει να αλλοιώσεις την προσωπικότητα σου για να
ταιριάξεις κάπου; Γιατί στο τέλος τέλος πρέπει να ξεριζώσεις το δέρμα σου και
να φορέσεις μια μάσκα για να ενταχθείς κάπου;
Τι συμβαίνει με την
αυτοεκτίμηση σου; Έχεις καταλάβει ποιος είσαι και τι αξίζεις; Μήπως βρε πουλί
μου έχεις βάλει σε θρόνο κάποιους ανθρώπους- καταστάσεις και αποκλειστικός σου στόχος έγινε το προσκύνημα τους;
Σου είπε κάποιος πως
ότι και να ψωνίσεις στις εκπτώσεις θα σου ταιριάξει γάντι; Σου είπε κάποιος πως
αν ρήξεις τα standards σου θα σε αγαπήσουν περισσότερο; Πιστεύεις στ’ αλήθεια πως
αν δεν αγαπάς εσύ τον εαυτό σου θα βρεθεί κάποιος να σε αγαπήσει; Αν δε σε
σέβεσαι εσύ γιατί να το κάνουν οι άλλοι;
Θαμπώθηκες, ενθουσιάστηκες,
θαύμασες, ερωτεύτηκες, μαγεύτηκες και θέλεις να χωρέσεις έστω και σε μια
ακρούλα δίπλα στο αντικείμενο του πόθου σου. Παρακαλάς για μια ευκαιρία, μια γλυκιά κουβέντα, ένα βλέμμα συμπάθειας,
ένα άγγιγμα με νόημα. Είσαι έτοιμος γι’ αυτό να κάνεις τα πάντα, να ανεχτείς
οτιδήποτε, να αλλάξεις ότι σου ζητηθεί, να προσαρμόσεις ότι δε χωράει,
να κάνεις εκπτώσεις, να μεταμορφωθείς σε
κάτι ξένο, να σκύψεις, να μικρύνεις, να γίνεις τόσος δα.
Και μετά τι;
Πιστεύεις πως αν με αυτά τα μέσα το καταφέρεις, θα ευτυχίσεις; Θα κοιμάσαι ικανοποιημένος από τον εαυτό σου;
Στην τελική αξίζει τον κόπο;
Κοίτα λίγο γύρω σου,
όλοι γίναμε ίδιοι, ίδια ρούχα, ίδιο κούρεμα, ίδια κινητά, ίδιο στιλ, ίδιο στήσιμο,
ίδιες απόψεις, ίδια λόγια, ίδιες εκφράσεις. Που είναι η προσωπικότητά μας μέσα σε
όλη αυτή την ομοιογενοποιήση ; Που είναι η μοναδικότητά μας, οι αρχές μας, οι
καταβολές και τα πάθη μας, το είναι μας, οι εμπειρίες μας, οι αξίες και τα
πιστεύω μας; Τα δικά μας, τα ξεχωριστά; Που είναι τα όνειρά μας, τα αγαπημένα μας
χρώματα; Τι είναι αυτό που πραγματικά μας συγκινεί; Που είναι όλα αυτά που μας κάνουν υπέροχα, μοναδικά,
φανταστικά, οδυνηρά και μαγικά μοναδικούς;
Που πήγε η
αξιοπρέπεια μας;
Να σ ’αγαπάς γι’ αυτό
που είσαι και να απαιτείς και από τους άλλους να σ’ αγαπάνε μόνο γι’ αυτό.
Γιατί είσαι πολλά, εκατομμύρια μικροί πολύτιμοι λίθοι που ενωμένοι άρρηκτα
συνθέτουν αυτό το θαύμα που είσαι εσύ και μόνο εσύ.
Γιατί είσαι κομμάτια
που επέλεξες να κρατήσεις από την οικογένειά σου, είσαι πινελιές που κράτησες
από τα βιώματά σου, είσαι το παιχνίδι των παιδικών σου χρόνων, οι ήχοι και οι
στοίχοι που σε συγκίνησαν, οι αγάπες που σε πρόδωσαν, τα βάρη που κουβάλησες
στην μέχρι εδώ πορεία σου, τα όνειρα που έκανες, είσαι οι στόχοι που πέτυχες,
οι εικόνες που έζησες, αυτές που κατέκτησες, αυτές που δημιούργησες, αυτές που θες να
ξεχάσεις, είσαι οι επιλογές σου, είσαι οι λυγμοί σου, είσαι τα δάκρυα που έχυσες,
είσαι όσα αγάπησες, είσαι τα γέλια που χάρισες, είσαι οι μυρωδιές που λάτρεψες,
είσαι όσα αποφάσισες να είσαι, όσα σε ανάγκασαν να γίνεις, όσα μαγικά έπλασες .
Πως φαντάζεσαι ότι
όλα αυτά κι άλλα τόσα μπορούν να στριμωχτούν σε μια γωνίτσα απλά και μόνο για
να γίνεις αρεστός;
Ας μην γίνεις ποτέ.
Να σε θέλουν γι’ αυτό
που εσύ είσαι. Γι’ αυτό το θαύμα το μοναδικό που εσύ αποτελείς.
Όπου δεν χωράς φεύγεις,
χωρίς πολύ σκέψη, δεν στριμώχνεσαι.
