Θα προσκυνάς για πολύ ακόμη το τοτέμ "τι θα πει ο κόσμος";

 «Τι θα πει ο κόσμος» «Ας μην απαντήσω στις φωνές του άντρα μου και μας ακούσει ο κόσμος» «Να ντυθώ έτσι; Κι ας μου αρέσει. Αλλά τι θα πει ο κόσμος;» «Η ζωή μου είναι κόλαση αλλά δε χωρίζω γιατί τι θα πει ο κόσμος;» «Κι αν με κατακρίνουν;» « Κι αν με κακοχαρακτηρίσουν;» «Μα, τι θα πει η γειτονιά;» Αυτά κι άλλα τόσα που τριβελίζουν το κεφαλάκι σου. Αξίζει άραγε τον κόπο;

 Έχεις χτίσει όλη σου τη ζωή πάνω στην άμμο και προσκυνάς ένα βωμό «τα λόγια του κόσμου». Προσπαθείς να γίνεις αρεστός, καταπιέζεις την τρέλα σου και τα συναισθήματά σου, γεμίζεις απωθημένα, βγάζεις ψυχοσωματικά, χαλάς τη ζωή σου, ανέχεσαι καταστάσεις και όλα αυτά γιατί; Για να σε συμπαθούν, για να μην πουν κάτι κακό για σένα. 

 Λες κι άμα πας με τα νερά τους δεν θα βρουν κάτι να σου προσάψουν.

 Βρε καλό μου ποιοι θα ασχοληθούν προκειμένου να σχολιάσουν αρνητικά; Άνθρωποι κακεντρεχείς, μικρόψυχοι, δυστυχισμένοι, αυτοί που για να ξεφύγει το μυαλό τους από την δική τους ανιαρή, δυστυχισμένη ζωή, βρίσκουν διέξοδο στο σχολιασμό της ζωής των άλλων, προσπαθώντας να βαυκαλιστούν με αυτό τον τρόπο. Είναι δυνατόν να δίνεις σημασία σε τενεκεδοκέφαλους; Στα δύσκολα σου, στις κλειστές σου ήταν κανείς τους εκεί; Τις άγριες νύχτες που σερνόσουν στα πατώματα σου έδωσε κανείς τους το χέρι;  Τις ατέλειωτες μέρες τις βουρκωμένες που το ωχ έγινε ο ήχος της σκιάς σου, έδωσε κανένας από αυτούς σημασία; Όταν σαν δαρμένο σκυλί έγλυφες τις πληγές σου, πήρες από αυτούς ένα χάδι; Τα ατελείωτα χρόνια που κουβαλάς τον προσωπικό σου σταυρό, ήρθε κανένας τους να βάλει ένα χεράκι να στον αλαφρύνει;

 Δε νομίζω. Ίσως να ήσουν ευχάριστο θέαμα, βλέπεις τους έδινες τη δυνατότητα να το παίξουν υπεράνω και να  σου ρίξουν αυτό το βλέμμα της λύπης.

 Ξεκόλλα. Πάρε τα πάνω σου και δώσε σε όλα μια να σπάσουν. Κοίτα την πάρτη σου γιατί κανείς δεν θα το κάνει. Βρες εσένα τι σε γεμίζει, εσένα τι σε ευχαριστεί, εσύ πως θες να ζήσεις και πάλεψε γι’ αυτό. Αν τα καταφέρεις τα κατάφερες, αν όχι θα έχεις προσπαθήσει. Για σένα όμως όχι για τον κόσμο.

 Είναι δύσκολο, το ξέρω, βλέπεις εμείς επιτρέπουμε στους άλλους να μας επηρεάζουν. Οι δικές μας ανασφάλειες δίνουν στους άλλους ρόλους πρωταγωνιστικούς στη ζωή μας. Δικό μας δημιούργημα είναι.

 Όταν εμείς τα έχουμε βρει με την πάρτη μας κανένας δεν τολμά να μας  κατακρίνει, κι αν το κάνει δεν μας επηρεάζει. Τον αποπνέεις τον αέρα του «είμαι αυτό που είμαι και σε όποιον αρέσει». Τον μυρίζουν τα κοράκια από μακριά και ψάχνουν αλλού τη λεία τους.

 Δεν χρειάζεται άλλωστε να αρέσεις σε όλους, ούτε να σε αγαπούν όλοι. Μεγάλη ευθύνη βρε παιδάκι μου, δε σε βαραίνει; Κοίτα να αρέσεις σε εσένα και σε αυτούς που σε αγαπάνε. Γιατί σε αυτούς αρέσεις όταν εσύ είσαι ο εαυτός σου. Αλλιώς δεν αγαπούν εσένα αλλά την εικόνα που αυτοί έφτιαξαν για σένα.

 Μην προσκυνάς το φαίνεστε. Γκρέμισε τα τοτέμ του τι θα πει ο κόσμος και βάλε ψηλά μόνο τους στόχους και τα όνειρά σου. Κι αν καμιά φορά πέφτεις  δεν πειράζει θα ξανασηκωθείς. Οι άνθρωποι είμαστε πλασμένοι να περπατάμε στα δύο κι όχι στα τέσσερα. Είναι η φύση σου τέτοια.