Και τώρα τί κάνω;
Ίσως να υπάρχει
μεγάλη πιθανότητα αλήθειας σε όλα αυτά τα παράπονα – προβλήματα , τα οποία
κάνουν τη ζωή μας λιγότερο χαρούμενη και περισσότερο κουραστική. Απομυζούν από
εμάς ενέργεια αλλά και φαιά ουσία και κάνουν πολλές φορές απαγορευτική την
απόλαυση της καθημερινότητάς μας. Μας προσθέτουν κούραση, θλίψη και νεύρα.
Η ερώτηση που θέτω
πάντα , ακόμη και στον εαυτό μου, είναι: « κι εσύ τι κάνεις;»
Ποιο είναι το μερίδιο της δικής μας ευθύνης; Σαφώς και δεν
μας αξίζει αυτή η συμπεριφορά. Φυσικά και δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Το
200% των δυνατοτήτων μας, όπως πρόσφατα μου είπαν σε απάντηση της παραπάνω
ερώτησης.
Το δίνουμε όμως;
Πραγματικά όλο όσο έχουμε; Δεν αναφέρομαι στην προσπάθεια να αποδώσουμε στη
δουλεία μας , ούτε και στην φροντίδα των παιδιών και των καθημερινών αναγκών
του συντρόφου μας.
Στο άλλο αναφέρομαι,
σε εκείνο το πιο γλυκό, στο πιο τρυφερό
κομμάτι μας. Σε αυτό το χρωματιστό σαν ουράνιο τόξο, γεμάτο γαλάζια όνειρα,
κόκκινες αγάπες, πορτοκαλί χαμόγελα,
πράσινες συμβουλές και κίτρινους στόχους, που μας κάνει ξεχωριστούς.
Σε εκείνα τα γλυκά
χαμόγελα που αλλάζουν το χρώμα στα μάτια. Σε εκείνα τα απέραντα απογεύματα που
δε μας ένοιαζε να χάσουμε και μία ώρα
από τον ύπνο μας. Σε εκείνες τις τεράστιες αγκαλιάς που χωρούσαν όλο τον κόσμο
Κοιτάξαμε τον σύντροφό μας με το θαυμασμό που
του αξίζει; Εκείνον το θαυμασμό που του είχαμε εξ αρχής. Τον ρωτήσαμε
πραγματικά τι τον απασχολεί; Του δώσαμε να καταλάβει πως ο,τι κι αν μας πει δεν
θα το παραβλέψουμε και δεν θα γκρινιάξουμε; Ακούσαμε τα παιδιά μας; Με τα αυτιά του
κεφαλιού , αλλά και τα άλλα της καρδιάς; Τα αγκαλιάσαμε; Πολύ; Τόσο που να
νιώθουν υπερήρωες; Τους βάλαμε σταθερά όρια ώστε να νιώθουν ασφάλεια και
φροντίδα; Την πήραμε αγκαλιά τη γυναίκα μας όταν ήρθαμε από τη δουλεία; Της
είπαμε ότι ακόμη και την ώρα που σκουπίζει τον ιδρώτα της πάνω από την
κατσαρόλα είναι πολύ όμορφη; Της δώσαμε να καταλάβει πως ο,τι κάνουμε το
κάνουμε για δύο; Είπαμε καλημέρα με πραγματικό χαμόγελο από καρδιάς στη δουλεία
μας; Χαμογελάμε συχνά; Ασχοληθήκαμε με εκείνο το μαραφέτι της μάνας μας που
έχει χαλάσει εδώ κι ένα μήνα και δεν μπορεί να το φτιάξει μόνη της; Είπαμε ένα
συγχαρητήρια στο γείτονα που ο γιός του πήρε το πτυχίο; Τον ήπιαμε τελικά
εκείνο το ρημάδι τον καφέ με την αδερφή μας που για χιλιοστή φορά θα μας πει
πως τώρα έχει αλλάξει και δεν κάνει τα ίδια λάθη που τόσο μας νευριάζουν, αλλά
παράλληλα την αγαπάμε;
Τίποτα δεν είναι τελικά
δεδομένο ή αυτονόητο. Ωραίο είναι να υπενθυμίζουμε στους ανθρώπους που μας
ενδιαφέρουν τι πραγματικά νιώθουμε, τι θέλουμε, τι μπορούμε και τι δεν μας
αρέσει. Ναι, φυσικό είναι να αγαπάμε την οικογένεια μας. Ποιος είπε το
αντίθετο; Δεν είναι όμως αυτονόητο και δεδομένο. Ας τους το υπενθυμίσουμε.
Είμαστε άλλωστε πολύ τυχεροί που έχουμε ανθρώπους να τους πούμε σ’ αγαπώ. Αν
κάνουμε εμείς την αρχή και κάνουμε τη μέρα τους λίγο πιο όμορφη, χωρίς να το
χτυπάμε, αντανακλαστικά θα μας το ανταποδώσουν. Ευτυχώς η καλή διάθεση είναι
κολλητική.
Κάπου διάβασα πως αν
θες αγγέλους γύρω σου, δημιούργησε γι’ αυτούς έναν παράδεισο. Τι όμορφη εικόνα!
Τι θα έλεγες να δοκιμάσουμε;
