Μην φοβάσαι να ταράξεις τα νερά της ζωής σου. Αυτά που λιμνάζουν βρωμίζουν !!!

Η μία μέρα υποδέχεται την άλλη χωρίς καμία διαφορά. Κάνεις μονίμως τα ίδια πράγματα. Προσπαθείς να προγραμματίσεις   όλες τις λεπτομέρειες της ζωής σου, φοβούμενος –η μη και σου φύγει κανένας πόντος και ταράξει την τεχνητή σου γαλήνη.

 Λες καλημέρα σε ανθρώπους που κατά βάθος  ούτε να φτύσεις δεν θα άξιζε.

  Πηγαίνεις στην ίδια μίζερη δουλειά, που χρόνια τώρα σου κόβει τα φτερά και εσύ ο ίδιος τους προσφέρεις το ψαλίδι.

 Ζεις στο ίδιο σπίτι με έναν άνθρωπο που χρόνια τώρα τον βλέπεις σαν εχθρό ή στην καλύτερη σαν αδερφό σου.

 Τρέμεις μην σε πιάσει ο κόσμος στο στόμα του και χαλάσει η εικόνα σου, που θυσιάζοντας την ίδια σου την ψυχή, την ίδια σου την ύπαρξη, έχεις με τόσο κόπο χτίσει.

 Κλαις για τα χρόνια που πέρασαν μόνος σου και μπροστά στους άλλους χαμογελάς μην σε πουν αχάριστο μιας και τα έχεις όλα.

 Κρατάς φιλίες ψεύτικες και χωρίς συναίσθημα, για να σου χαϊδεύουν τα αυτιά, ενώ από πίσω ξέρεις πως σε θάβουν.

 Χαμηλώνεις τη μουσική στο αγαπημένο σου τραγούδι, μην τυχόν κι αφεθείς και σε ταξιδέψει. «Όχι, τα ταξίδια είναι για τα παιδάκια» λες  στον εαυτό σου, ενώ αυτός διψά να ζήσει, να πετάξει, να γκρεμοτσακιστεί και να απλώσει τις φτερούγες του ξανά.

 Τρέμεις να ονειρευτείς, φοβάσαι να ζητήσεις, σκιάζεσαι να διεκδικήσεις, μην τυχόν και γκρεμιστεί ο κόσμος γύρω σου.

  Χτίζεις κάστρα με άμμο γιατί τα πέτρινα θεωρείς ότι ανήκουν σε άλλους.

 Κοιτάς στον καθρέφτη μην τυχόν πετάει καμιά τρίχα, ώστε να την ισιώσεις, αλλά τα μάτια σου δεν τολμάς να τα αντικρίσεις. Είναι θλιμμένα. Αυτά δεν μπορούν να κρυφτούν.

 Κι όλο βουλιάζεις. Όλο και πιο πολύ όλο και πιο βαθιά. Κι όλο λες θα περάσει κι αυτό. Θα περάσει. Μεταξύ μας μόνο η ζωή σου περνά και χάνεται.

 Κι η θλίψη είναι το μόνιμο παλτό σου. Και εκεί που σ’ αγκαλιάζει εκεί και σε πνίγει. Κι όλο παλεύεις μαζί της κι όλο τη φοράς. Χειμώνα καλοκαίρι. Πέτσα από την πέτσα σου έχει γίνει πια.

 Πως θα σου φαινόταν αν την έβγαζες από πάνω σου; Πως θα σου φαινόταν αν την έκαιγες και χόρευες στις στάχτες της;

 Τα χρόνια δε γυρίζουν πίσω. Κάποια λάθη που έκανες δεν διορθώνονται. Ίσως να μην είσαι υπεύθυνος για όλα. Είσαι όμως για το από εδώ και πέρα.

 Κυνήγησε τα όνειρα σου. Διώξε τοξικούς ανθρώπους από γύρω σου κι ας χρειαστεί αυτός ο χωρισμός χειρουργείο. Κι ας κοπεί και ένα δικό σου κομμάτι. Αυτά έχουν οι χωρισμοί.

 Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου, πάρε πρωτοβουλίες. Έχεις δική σου άποψη. Εξέφρασε την.

 Θυμήσου τους στόχους που είχες βάλει σαν παιδί και όποιοι σε εκφράζουν ακόμη , κάνε τους πράξη.

 Ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα. Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις αυτός που ονειρεύτηκες. Ποτέ δεν είναι αργά να πεις συγγνώμη, σ’ αγαπώ, μου λείπεις, σε συγχωρώ.

 Μην σε τρομάζει η ταραχή που θα φέρεις στους γύρω σου. Όποιος σ’ αγαπάει πραγματικά θα χαρεί μαζί σου και θα δεχτεί την αλλαγή σου με ενθουσιασμό. Όποιος δυσανασχετήσει μάλλον δε σε αγαπάει πραγματικά ή ο νέος σου εαυτός, ο πραγματικός, δεν τον βολεύει αρκετά.

 Κάποιοι θα χαθούν από τη ζωή σου, αυτούς ποτέ δεν τους είχες.

 Το καινούριο τρομάζει, εσένα περισσότερο από όλους, ε και; Πάρε φόρα και τάραξε τα νερά της ζωής σου, χοροπήδα πάνω τους σαν παιδί. Γέλα δυνατά με την ψυχή σου και κλάψε σαν δαρμένο σκυλί. Νιώσε το αίμα να κυλά ξανά μέσα σου.

 Μην σε τρομάζουν τα ταραγμένα νερά. Τα στάσιμα να φοβάσαι.