Δώσε μια δεύτερη ευκαιρία στους ανθρώπους, είναι μία ακόμη ευκαιρία που δίνεις σε εσένα
«Μετά από αυτό έχει τελειώσει για μένα» «Δεν πρόκειται να το
συγχωρήσω ποτέ» «Ούτε να τον ξαναδώ στα μάτια μου» «Εγώ δε θα του το έκανα ποτέ
αυτό».
Πόσο απόλυτα όλα
αυτά. Πολύς θυμός, πολύ πίκρα, πολύ εκδίκηση, πολύς πόνος πίσω από αυτές τις κάθετες
προτάσεις.
Σίγουρα υπάρχουν
συμπεριφορές, που ξεπερνούν τα όρια μας, μας θυμώνουν και μας πληγώνουν σε
βαθμό ασυγχώρητο. Χάνουμε την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους και οδηγούμαστε
στην πλήρη αμφισβήτηση.
Βάζοντας ένα τέλος
στην οποιαδήποτε συναναστροφή με το εν λόγω άτομο, που μας προκάλεσε όλα αυτά
τα οδυνηρά συναισθήματα, θεωρούμε ότι τιμωρούμε τον ένοχο και προφυλάσσουμε τον εαυτό μας από
περισσότερο πόνο. Πείθουμε τον εαυτό μας πως έτσι κράτησε την αξιοπρέπεια του
και φάνηκε δυνατός.
Είναι όμως αλήθεια
αυτό; Έχω δει ανθρώπους που για να κρατήσουν ψηλά την αξιοπρέπεια τους, όπως πίστευαν,
έπεσαν οι ίδιοι χαμηλά, πόνεσαν πολύ και κατέστρεψαν τη ζωή τους. Άνθρωποι
ερωτευμένοι που προδόθηκαν, κατά την άποψή τους, κινούνται πλέον ανάμεσά μας σαν
ζόμπι αδύναμοι να ξανά αγαπήσουν, γιατί ποτέ δεν ελάφρυναν την καρδιά τους από το
μίσος για να χωρέσει και λίγη αγάπη. Αδέρφια έπαψαν να μιλούν μεταξύ τους γιατί
κάποιος κληρονόμησε κάτι παραπάνω. Οικογένειες να διαλύονται, με όλα όσα συνεπάγεται
αυτό, γιατί κανείς από τους δύο δεν ήθελε να βάλει νερό στο κρασί του.
Κι αναρωτιέμαι τι τελικά
πονάει περισσότερο.
Η συγχώρεση ή το
μίσος;
Ποιανού η ζωή
καταστρέφεται τελικά;
Μήπως αν δίναμε μια
δεύτερη ευκαιρία στους ανθρώπους θα νιώθαμε καλύτερα;
Κάνοντας κάτι τέτοιο,
αρχικά δίνεις την ευκαιρία στους ανθρώπους που σε ενδιαφέρουν, και μην πεις ότι
δε σε ενδιαφέρουν, δεν θα είχαν τη δύναμη να σε πονέσουν σε άλλη περίπτωση, να μετανιώσουν,
να μάθουν από το λάθος τους και να προσπαθήσουν να ξανά κερδίσουν την εμπιστοσύνη
σου.
Δίνεις τη δυνατότητα
στην ψυχή σου να συγχωρήσει, δε λέω να ξεχάσει, και να γαληνέψει με αυτό τον
τρόπο. Άλλωστε είναι δεδομένο πως το μίσος είναι σαράκι που σε τρώει εσωτερικά,
εσένα πρώτα.
Στο τέλος τέλος
δίνεις μια ευκαιρία στον εαυτό σου να πει ότι εσύ προσπάθησες κι ο άλλος δεν το
εκμεταλλεύτηκε. Τότε η φυγή σου εσένα θα σε πονέσει λιγότερο.
Δυστυχώς ή ευτυχώς
όταν μας συμβαίνει η προδοσία, μία απάτη, κάτι που θα μας πληγώσει, όλοι
έχουμε την τάση να αναρωτιόμαστε, έστω και φευγαλέα «γιατί;» «γιατί σε εμένα;» «
τι έκανα λάθος;». Συνήθως οι ευθύνες που ρίχνουμε στον εαυτό μας είναι πολλές ,
δίκαια ή άδικα. Αυτό μας κάνει ανασφαλείς, θλιμμένους, σκυθρωπούς. Χαλάμε την καθημερινότητα
μας , αποδυναμώνοντας τον εαυτό μας και κλαψουρίζοντας για το κακό και το άδικο
που μας βρήκε.
Όταν όχι πολύ εύκολα,
γιατί υπάρχει και το Εγώ μας, ο εγωισμός που του δώσαμε σκήπτρο και ηγείτο
στη ζωή μας και στις πράξεις μας, μπορούμε να κάνουμε μία προσπάθεια να
καταλάβουμε τι έχει συμβεί, ποιες ήταν οι προθέσεις και να ζυγίσουμε την
κατάσταση, να εξηγήσουμε τι μας πόνεσε και να προσπαθήσουμε σε περίπτωση που μας
ζητηθεί να συγχωρήσουμε ώστε να πάμε παρακάτω.
Για σκεφτείτε πόσα
ζευγάρια θα αγαπιόντουσαν λίγο παραπάνω γιατί ο ένας θα είχε συγχωρήσει τα λάθη
του άλλου και κατ’ επέκταση πόσα παιδιά θα μεγάλωναν σε πιο αγαπημένες οικογένειες.
Πόσες σχέσεις δεν θα έμεναν απωθημένα, πόσα αδέρφια θα ήταν ενωμένα σε αυτές τις
περίεργες εποχές. Πόσοι θα ήταν πιο ευτυχισμένοι γιατί θα είχαν για παρέα τους φίλους που πραγματικά επιθυμούν
κοντά τους.
Δώσε μια ευκαιρία στους
ανθρώπους , κανείς μας δεν είναι αλάθητος, για να το θέσω ορθά, κανείς δεν
είναι «άσφαλτος». Σε περίπτωση που σφάλουμε, όλοι έχουμε την ανάγκη μιας
δεύτερης ευκαιρίας. Ίσως γιατί δεν σκεφτήκαμε αρκετά πριν λοξοδρομήσουμε, ίσως
γιατί δεν ξέραμε ποιες πράξεις πληγώνουν. Για όποιον λόγο κι αν έχει γίνει το
λάθος, δώσε μια δεύτερη ευκαιρία , όχι στους άλλους αλλά σε εσένα, για τη δική
σου ηρεμία, για τη δική σου γαλήνη.
