Η ελληνική γλώσσα είναι πλούσια πολύ, μια από τις λέξεις της είναι το «όχι», πότε θα μάθεις να το λες;

 Τρία γραμματάκια, μισή ανάσα λέξη, κι έχει κι αυτό το «χ» στη μέση που όταν το ξεστομίζεις βγαίνει θαρρείς μέσα από την ψυχή σου, ξεβρομίζει το τοπίο, ισιώνει την πλάτη βρε αδερφέ και δείχνει το μπόι σου.

 Σε όλα ναι, σε όλους ναι, για όλα ναι. Εσύ το καλό παιδί, εσύ ο πρόθυμος, εσύ ο βολικός,  εσύ ο ακούραστος, εσύ ο υπομονετικός, εσύ ο άβουλος, εσύ ο σιωπηλός που ευτυχώς βρέθηκαν οι «σωτήρες» στη ζωή σου να την κατευθύνουν, μιας κι εσύ δεν έχεις άποψη,  να τη γεμίσουν φασαρία, ενοχές και ευθύνες, να δώσουν νόημα σε μια ζωή που δεν τη ζεις για σένα, αλλά για αυτούς.

 Ευτυχώς βρέθηκε γαϊδούρι να φορτώσουνε τα μπαγκάζια τους.

 Κι εσύ εκεί να το ανέχεσαι στωικά,  για να μην τους κακοκαρδίσεις, για να μη στεναχωρηθεί κανείς τους, για να μη χαλάσουν οι δήθεν ισορροπίες. Για να μην τους χάσεις ίσως και χάνεις εσένα. Προδίδεις τα θέλω σου, γονατίζεις την ψυχή σου, ευνουχίζεις το είναι σου  και καταδικάζεις τον εαυτό σου, να βρίσκεται  στη θέση του θεατή από μακριά της ζωής σου, μιας ζωής που δεν τη ζεις.

 Και αφήνεις τις εικόνες να περνούν αγγελοπουλικά από μπροστά σου , άχρωμες, άοσμες, γεμάτες άγχος, αϋπνίες, ψυχοσωματικά. Κι όλο η ψυχή παθαίνει κράμπες, θέλει να ουρλιάξει κι εσύ την τρίβεις με την αλοιφή του «ας θυσιαστώ εγώ που μπορώ, γιατί έτσι πρέπει» και περνούν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και μετά πονάς γιατί κανείς δε στο αναγνωρίζει, γιατί ο σύντροφός σου δε σε εκτιμά, γιατί οι φίλοι σου σε θυμούνται όταν βαριούνται ή όταν σε χρειάζονται, γιατί τα παιδιά σου δε σε σέβονται, γιατί το αφεντικό σου σε υποτιμά, γιατί τα πάντα γύρω σου πρέπει να λάμπουν κι εσύ να μη χάσεις τον τίτλο της αυτού μεγαλειότητας «καλό παιδί».

 Όλα μίζερα για σένα αυτά που ονειρεύεσαι, το σπιτάκι, το φαγάκι, η σχεσούλα. Σε όλα βάζεις υποκοριστικό. Τρέμεις να ονειρευτείς, μην και κάνεις ένα βήμα παραπάνω και βγεις από τον τάφο που σε έκλεισες. Κι όλο νιώθεις πως θα αγιάσεις, πως αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξης σου, να υπηρετείς τους άλλους. Μίζερα τα χρώματα, μίζερα τα αρώματα, μίζερο και το στραβό χαμόγελο.

 Λυπάμαι, ίσως δεν θέλεις να το ξέρεις, αλλά ήρθες για να ζήσεις, να δημιουργήσεις και να αναπτυχθείς. Έχεις άποψη, θέλω, όνειρα, δεξιότητες, που αν δεν τα βγάλεις στην επιφάνεια, δεν τα ζήσεις, δεν τα αναπτύξεις, ποτέ μα ποτέ δεν θα είσαι καλά.

 Πες όχι σε ότι σε πληγώνει.

‘Όχι σε ότι σε πονά

Όχι σε ότι σε προσβάλει.

Όχι σε ότι σου βρωμάει.

Όχι σε ότι σου χαλάει την αισθητική.

Όχι σε ότι δεν σε βοηθάει να εξελιχθείς.

Όχι σε ότι σου κάνει κακό.

Όχι σε ότι απομυζεί την ενέργειά σου.

Όχι σε ότι σε εκμηδενίζει.

Πες όχι στην αδικία, όχι στο ψέμα που θέλουν να καταπιείς ως αλήθεια, όχι στη μιζέρια, όχι στους λίγους, όχι στους τοξικούς, όχι στις κατευθύνσεις που διαστρεβλώνουν την πορεία σου, όχι στη μαυρίλα, όχι στη δουλεία, όχι σε ότι δε γουστάρεις στην τελική.

 Η ζωή είναι μία και μικρή, δεύτερη ευκαιρία δεν έχεις να τη ζήσεις. Δεν είσαι σε πρόβα τώρα θεατρική πριν την παράσταση. Βγες στο σανίδι κι αυτοσχεδίασε. Είναι η δική σου η ώρα να παίξεις το ρόλο σου. Είσαι γεννημένο αστέρι. Όλοι είμαστε. Χάραξε τη δική σου πορεία με αστερόσκονη, μετάνιωσε για τα δικά σου λάθη και πάρε τις ευθύνες που σου αντιστοιχούν.

 Έχεις δικά σου μπαγκάζια να κουβαλήσεις. Δεν χρειάζεται να κουβαλάς κι αλλονών.

Η ζωή είναι πολύ όμορφη, αρκεί να την αφήσεις να σου το δείξει κι αν σε αυτή σου την αλλαγή κάποιοι χαθούν, δεν τους χρειαζόσουν ποτέ.

 Άλλωστε θυμήσου πότε κατάλαβες τον εαυτό σου ως οντότητα;  Όταν είπες μα- μα και μπα-μπα; Δε νομίζω. Όταν είπες το πρώτο σου «όχι» και κούνησες και το κεφαλάκι πέρα δώθε για να γίνει και κατανοητό ότι αυτή η φρουτόκρεμα δε σου αρέσει.

 Ότι σου χαλάει τη γεύση μην προσπαθείς να το μασήσεις, φτύστο.