Τα παιδιά δεν είναι το μέσο εκδίκησης σε ένα χωρισμό, είναι ψυχούλες. Μην τις καταδικάζεις

 «Αφού θες να με χωρίσεις και να ζήσεις μαζί της, δεν πρόκειται να ξαναδείς τα παιδιά», «Η μαμά είναι κακιά και δε μας αγαπάει γι’ αυτό χώρισε με το μπαμπά», «Μη ξαναμιλήσεις με τον μπαμπά, να μάθει που με χώρισε»,  «Δεν γίνεται να πάρεις το παιδί σήμερα κι ας έχει οριστεί από το δικηγόρο, δεν θέλω», «Να αγαπάτε τη μαμά μόνο, ο μπαμπάς μας παράτησε», «Μην τολμήσεις να φορέσεις τα ρούχα που σου αγόρασε η μάνα σου, η μπήξε, η δείξε», «Τα παιδιά κλαίνε και σε ζητάνε, εγώ τι να πω, ότι μας παράτησες; Παράτα αυτό που θες πραγματικά να κάνεις και γύρνα πίσω».

  Σας θυμίζει κάτι όλος αυτός ο παραλογισμός; Ελπίζω πως όχι. Αν πάλι όμως αναγνωρίζετε τον εαυτό σας κάπου εδώ, ποτέ δεν είναι αργά, να σώσουμε ότι προλαβαίνουμε.

 Καταλαβαίνω πληγώθηκες, πόνεσες, ένιωσες θυμό, δίψα για εκδίκηση, ατιμασμένος ίσως. Γκρεμίστηκε ο κόσμος που είχες φτιάξει. Ίσως πλέον να δυσκολεύεσαι και οικονομικά. Δεν είσαι παράλογος για την απελπισία, πόνο ή θυμό που νιώθεις. Δεν είσαι τρελός. Ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Εκεί που είσαι όμως ανεπανόρθωτα λάθος, αδικαιολόγητα εγωιστής, καταστρεπτικά τυφλός, είναι που κοιτάς μόνο το πώς νιώθεις εσύ και ξεχνάς την ευθύνη σου ως γονέα, να κοιτάξεις πως νιώθει το παιδί σου αυτή τη στιγμή.

 Ξύπνα, δεν είσαι μόνο εσύ εδώ, υπάρχουν κι αυτές οι μικρές ψυχούλες που κρέμονται από εσένα, που σε ακολουθούν με τυφλή εμπιστοσύνη. Που σου δίνουν το δικαίωμα να παίξεις όπως θέλεις με την ψυχολογία τους γιατί σ’ αγαπούν άνευ όρων και σε έχουν τοποθετήσει ψηλά στα αθώα ματάκια τους. Σε χρειάζονται,  σε έχουν ανάγκη.

 Έχεις σκεφτεί πως ίσως δεν πονάς μόνο εσύ αυτή τη στιγμή; Και καλά, εσύ είσαι ένας νοήμον άνθρωπος, με εμπειρία στον πόνο, με λογική ολοκληρωμένη, με τη δυνατότητα στο τέλος τέλος, να  κατανοείς τι συμβαίνει γύρω σου, μέσα σου και έως ποια έκταση καταλαμβάνει το «κακό» που σε βρήκε. Πιστεύεις πως το ίδιο, εξίσου καλά μπορούν να κάνουν και τα παιδιά σου; Είναι έτοιμα;

 Έχεις σκεφτεί ποτέ πως νιώθουν τα παιδιά σου με το διαζύγιο; Την απελπισία, την ανασφάλεια και την εγκατάλειψη που βιώνουν; Πρόσεξες τον τρόμο στα αθώα ματάκια τους για το τι έχουν να περιμένουν την επόμενη μέρα; Είδες το φόβο της εγκατάλειψης  που τα έχει περικυκλώσει; Αυτά νομίζουν ότι μπορεί να φταίνε και τα ίδια. Ότι μπορεί να έκαναν κάτι λάθος και για αυτό χωρίζουν οι γονείς τους. Οι ψυχούλες τους τρέμουν πως θα μείνουν μόνα. Πως ο γονέας που φεύγει θα τα παρατήσει για πάντα.

 Ίσως μέσα τους να προσπαθούν να αναλάβουν ρόλους που δεν τους αναλογούν, όπως να σας φέρουν κοντά, όπως το να φροντίσουν τα αδέρφια τους.

 Νιώθουν θυμό, το βλέπεις; Νιώθουν πως όσα έζησαν ήταν ένα ψέμα.  Νιώθουν πως οι γονείς τους δεν κατάφεραν να τα προστατέψουν ώστε να μην διαλυθεί η οικογένειά τους.

 Τρέμουν να δείξουν την αγάπη τους για το γονέα που έφυγε, μην τυχόν και πληγώσουν το γονέα που έμεινε.

 Και δε φτάνουν όλα αυτά τα προβληματικά συναισθήματα , τα λανθασμένα μηνύματα, τα τραυματικά από μόνα τους γεγονότα, έχουν κι εσένα να τα χρησιμοποιείς ως μέσο εκδίκησης.

 Τι ακριβώς νομίζεις πως θα καταφέρεις; Θα γυρίσεις τον πρώην σύντροφό σου πίσω; Κι ακόμη κι αν γίνει, θα είσαστε όπως πριν; Τα τραύματα που δημιουργείς εσύ ο «στοργικός γονέας» στο ίδιο σου το παιδί, τα έχεις διανοηθεί άραγε;

 Ένα διαζύγιο δεν χρειάζεται μόνο τσαμπουκά, απαιτεί και παιδεία, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά.

 Σύνελθε όσο ακόμα προλαβαίνεις. Αυτές οι ψυχούλες δεν φταίνε σε κάτι.  Προσπάθησε να τα βοηθήσεις να καταλάβουν ότι δεν σας έχασαν, ότι η οικογένειά τους υπάρχει εκεί να τα αγαπά και να τα φροντίζει, ακόμη κι αν δεν μένουν όλοι μαζί.

 Μην χρησιμοποιείς τα παιδιά σου για δικούς σου εγωιστικούς λόγους. Φαντάζομαι ότι δεν θέλεις να είναι δυστυχισμένα, απεγνωσμένα και να ψάχνουν απελπισμένα αργότερα να νιώσουν αλλού το αίσθημα του «ανήκειν» .

 Σταμάτα να μιλάς άσχημα για τον πρώην σύζυγο μπροστά στα παιδιά σου, ακόμη και το επιτιμητικό βλέμμα και η εσκεμμένη  αδιαφορία στέλνουν το ίδιο μήνυμα. Δεν θα πάψει ποτέ να είναι ο γονέας του. Μην τα πληγώνεις περισσότερο.

 Προσπαθήστε, ακόμη κι αν σε πονάει, από κοινού, να περιγράψετε την κατάσταση   στα παιδιά σας, χρησιμοποιώντας το εμείς. Αφήστε τα να νιώθουν ασφαλή τώρα που τα δεδομένα άλλαξαν.

 Φροντίστε μαζί να τους καταστήσετε σαφές, ότι δεν φταίνε σε κάτι τα ίδια και ότι ποτέ και για τίποτα δεν θα πάψετε να τα αγαπάτε και να είστε και οι δύο δίπλα τους. 

 Ποτέ μην κάνεις το παιδί σου να νιώσει ενοχές για τον χρόνο που περνάει με τον άλλο γονέα.

 Προβλήματα οικονομικής φύσεως που μπορεί να έχεις με τον πρώην σύντροφο, καλό θα ήταν να μην τα γνωρίζουν τα παιδιά και τέλος σε καμία περίπτωση μην κάνεις το παιδί σου «ΕΛΤΑ – Κούριερ» των  μηνυμάτων που θέλεις να μεταφέρεις στον άλλο γονέα. Δεν είναι αυτός ο ρόλος τους, άλλωστε δεν θα ήθελες να βιώσει αυτό μια αντίδραση η οποία προοριζόταν για εσένα.

 Από την άλλη βέβαια μην χαλαρώσεις τα όρια που υπήρχαν και κρατούσαν τις ισορροπίες με τα παιδιά σου, υποκύπτοντας στις χειριστικές τους τακτικές. Τα χατίρια και τα δώρα δεν θα καλύψουν το κενό του γονέα που έφυγε, θα ανοίξουν χάσμα μεταξύ των ισορροπιών της οικογένειάς σας.

 Είναι δύσκολο ένα διαζύγιο, όποιοι κι αν είναι οι λόγοι που θα σε οδηγήσουν εκεί .Μην χρησιμοποιείς τα παιδιά σου όμως για να βγάλεις την πίκρα και τον πόνο σου. Ψυχούλες είναι μην  τις καταδικάζεις.