Μην τσαλακώνεσαι για να χωρέσεις στον κόσμο κανενός

 Γνωρίζεις κάποιον, κάποια, φίλο ή εραστή. Ενθουσιάζεσαι. Γοητεύεσαι. Θέλεις να δώσεις τα πάντα. Τόσα που ούτε εσύ ο ίδιος ήξερες ότι διαθέτεις. Κάνεις όνειρα. Όνειρα στα οποία είστε απαραίτητα κι οι δύο. Πλάθεις σχέδια. Ανυπομονείς να βρεθείς κοντά του. Και ένα λεπτό μακριά του μοιάζει αιώνας.  Θέλεις να του μιλήσεις για τα πάντα. Να του δείξεις όλα όσα είσαι. Να του μάθεις όλα όσα ξέρεις. Μα κάτι σε σταματά. Κάτι δε σε αφήνει να είσαι ο εαυτός σου. Κάτι σε προειδοποιεί , αλλά εσύ δεν το ακούς.

 Στα πρώτα δέκα λεπτά μιας γνωριμίας ξέρεις τι έχεις δίπλα σου. Το νιώθεις, το μυρίζεις. Τα σημάδια είναι εκεί. Τώρα αν θα τα προσπεράσεις είναι δική σου η επιλογή.

 Αυτό που προσπαθεί να σου πει μια φωνούλα μέσα σου είναι «πρόσεχε». Δεν την ακούς και συνεχίζεις. Δεν θέλεις να την ακούσεις.  Λες «εγώ θέλω να το ζήσω». Και το ζεις.

 Μα ξαφνικά παύεις να ζεις.

 Ο άνθρωπος αυτός είναι γεμάτος κόμπλεξ, ανασφάλειες, ζήλια, κακία και πολλά άλλα που τον κατατάσσουν στην ομάδα των τοξικών ανθρώπων. Αυτών που για να γεμίσουν τα κενά τους αδειάζουν εσένα. Ρουφά ζωή απ’ τη ζωή σου. Σε μειώνει και σε υποτιμά για να νιώσει ανώτερος. Σε προσβάλει και σε χειρίζεται για προσωπική του ευχαρίστηση σαν να είσαι παιχνιδάκι. Δεν σου επιτρέπει να εξελιχθείς, γιατί ο ίδιος είναι ανίκανος  να κάνει κάτι παρόμοιο.

 Κι εσύ είσαι εκεί. Να κρύβεις τις χάρες και τις αρετές σου, την προσωπικότητα και το χαρακτήρα σου, μην τυχόν δυσανασχετήσει. Μην και πληγωθεί. Μην τυχόν και φύγει.

 Μα καλά, πίστεψες ότι έστω και για ένα λεπτό ήταν εκεί;

 Κι αν ήταν, σε ποιον ήταν; Σε κάποιον που δεν έδειξε ποιος πραγματικά είναι, αλλά τσαλακώθηκε για να χωρέσει στον κόσμο κάποιου άλλου. Ένα ανδρείκελο κοινός.

 Μη δυσανασχετείς. Αυτό έγινες.

 Και όλο αυτό το βάρος στο στήθος, ο λυγμός στη φωνή , το δάκρυ που είναι έτοιμο να τρέξει, όλο αυτό το ουφ, είναι ο καταπιεσμένος σου εαυτός, ο θυσιασμένος στο όνειρο. Γιατί αυτό για το οποίο θυσίασες τη μοναδικότητα σου, κατασκεύασμα των ονείρων σου είναι κι όχι αυτό που έχεις δίπλα σου.

 Άσε λοιπόν τις ανασφάλειές σου στην άκρη και μην επιτρέπεις σε κανένα να σε υποτιμά. Κυρίως στον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν αξίζει να ανήκεις κάπου που δε σε θέλουν όπως ακριβώς είσαι, που θα πρέπει να τσαλακωθείς για να χωρέσεις στον κόσμο τους. Δεν σου πάει ο μικρόκοσμος. Δεν το καταλαβαίνεις;

 Άσε το μπόι σου να φανεί και κάνε χώρο στη ζωή σου για ανθρώπους που θα θέλουν να είναι με εσένα για εσένα.

 Με ημίμετρα δεν ευτύχησε κανείς.