Οι γιαγιάδες είναι ευλογία στη ζωή κάθε παιδιού. Ο άγγελος τους εδώ στη γη.

 Όταν γεννήθηκες η καρδιά της χτυπούσε στους ίδιους παλμούς με της μητέρα σου. Ανυπομονούσε και ανησυχούσε το ίδιο έντονα. Ίσως και πιο πολύ. Περίμενε να της δοθεί το μεγαλύτερο δώρο από το Θεό. Το παιδί του παιδιού της.

  Ήξερε ότι αγαπάει το παιδί της, αλλά την πρώτη στιγμή που σε είδε κατάλαβε ότι μπορούσε να αγαπήσει πολύ παραπάνω. Η καρδιά της χωρούσε όλη την αγάπη του κόσμου για να σου την χαρίσει.

  Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ένας έρωτας αγνός, χωρίς να ζητά ανταπόκριση. Μια αγάπη βαθιά και ανιδιοτελή, η οποία την κυρίευσε από το πρώτο δευτερόλεπτο. Μεγάλωνε κάθε φορά που εσύ χαμογελούσες. Θέριευε με κάθε σου βήμα. Δυνάμωνε με κάθε σου λεξούλα.

 Γι’ αυτή, κάθε λεπτό που βρισκόταν κοντά σου, ήταν διακοπές στο πιο εξωτικό νησί. Ήσουν η χαρά της ζωής της.

 Διψούσε να σου μάθει όσα ξέρει. Χτυπούσες εσύ και μάτωνε αυτή. Στις προσευχές της είχες πάντα την πρώτη θέση και στα όνειρά της γινόσουν βασιλιάς του κόσμου. Αν τη ρωτούσες, θα σου έλεγε ότι δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο.

 Ανυπομονούσε να σε δει, διψούσε να σου μιλάει στο τηλέφωνο. Έκανε σαν παιδί κάθε φορά που πήγαινες να τη δεις.

 Κυλιόταν στα πατώματα σαν μωρό για να παίξει μαζί σου.

 Όση κούραση κι αν είχε, τα πόδια της έβγαζαν φτερά προκειμένου να σου μαγειρέψει τα αγαπημένα σου φαγητά. Αρκεί να τρως, να ντύνεσαι ζεστά, για να είσαι υγιής.  

 Όποια κι αν ήταν η οικονομική της κατάσταση, πάντα θα έβαζε τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα για να σου χαρίσει αυτά που εσύ ποθούσες.

 Πάντα θα έβαζε τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα για το δικό σου το χατίρι, πάντα με χαμόγελο. Χωρίς ποτέ να σου το χρεώσει. Ήταν δική της ανάγκη το να είσαι εσύ καλά.

 Ήταν εκεί συνέχεια για να σε κακομαθαίνει. Με αυτό τον τόσο τρυφερό τρόπο που μόνο οι γιαγιάδες μας ξέρουν.

 Στα μάτια της όπως και να είσαι φάνταζες Θεός. Κοιτούσε δεξιά, αριστερά και άνθρωπο ομορφότερο από εσένα δεν έβρισκε πουθενά.

 Κάθε φορά που ταξίδευες μετρούσε τα δευτερόλεπτα μέχρι να φτάσεις σώος στον προορισμό σου.

 Όσες φορές κι αν αρρώσταινες ήθελε να ξενυχτάει στο πλάι σου και με κάθε τρόπο να απαλύνει τον πόνο σου.

 Ότι κι αν εσύ έλεγες ήταν νόμος. Μπορούσε να τα βάλει με όλο το σύμπαν αν ένιωθε ότι έχεις αδικηθεί.

 Δεν την ένοιαξε ποτέ αν στο πέρασμα σου διέλυες και όλο της το σπίτι, το πάντα νοικοκυρεμένο. Βλέπεις, ότι κι αν έκανες το έβρισκε χαριτωμένο.

 Πρόσφερε τον εαυτό της απλόχερα να τον εκμεταλλευτείς όπως εσύ ήθελες. Γινόταν μάνα, αδερφή, φίλη, δασκάλα, βράχος, βουνό, πατρίδα και σημαία σου.

 Τα λόγια της σοφά. Άπειρες από τις διδαχές της έρχονται μπροστά σου και στην φέρνουν στο μυαλό. Βλέπεις τα όσα δύσκολα έχει αυτή ζήσει προσπαθούσε να στα διδάξει για να μην πονέσεις ούτε για μια στιγμή εσύ.

 Η αγκαλιά της πάντα λιμάνι για να κλάψεις, να γελάσεις, να παρηγορηθείς,  να γκρινιάξεις.

 Κι εσύ το είδωλο της λατρείας της, ζει για να σε καμαρώνει.

 Έτρεμε για τις κακοτοπιές.  Ότι κι αν άκουγε το μυαλό της έτρεχε σε εσένα. Ότι κι αν είχε δεν θα στο έλεγε ποτέ μη σε πονέσει.

 Το μόνο της μέλημα να μπορεί να σταθεί όρθια μήπως και χρειαστεί ποτέ να στηριχθείς.

 Ευλογία στη ζωή κάθε παιδιού μία γιαγιά.

 Μην την παραμελείς. Ζει για να σ’ αγαπάει.

 Εκτίμησε ότι έχεις πριν να γίνει ανάμνηση.